Historia początków narciarstwa sięga 5 tysięcy lat wstecz. Ślady przedmiotów, które dzisiaj możemy określić słowem „narty” znalezione zostały na terenie Azji Środkowej, na Syberii i na Półwyspie Skandynawskim. Były to rozmaite prymitywne formy wszystkich plecionek o trzcinowym lub kostnym szkielecie, nazywane „karplami”, miały za zadanie utrzymać stopy na powierzchni śniegu. Surowy klimat spotykany na terenie pierwszych znalezisk wymusił rozwój karpli. Sporządzono płozy, które ułatwiały poruszanie się na śniegu ze względu na poślizg zachowując przy tym dużą powierzchnie podporu. Pierwsze narty podzielono na trzy grupy związane z regionem ich występowania. 

-Typ południowy 

-Typ arktyczny 

-Typ północny

Doskonalone z czasem konstrukcje nart służyły ludziom żyjącym na Północy. Miały charakter wyłącznie użytkowy. Kolejnym etapem w rozwoju było wcielenie nart do wyposażenia wojsk Szwecji i Norwegi w XV wieku. Jednym z ważnych wydarzeń był przypadek posłańców króla Szwecji Gustawa Wazy. W 1522 roku dwóch narciarzy przebyło 90 kilometrów z Selen do Mora, aby nakłonić króla do objęcia dowodzenia nad powstaniem przeciwko Danii. Wydarzenie to upamiętnia odbywający się co roku Bieg Wazów, najbardziej znany bieg długodystansowy na świecie. Formy sportowe narciarstwa rozwijały się równolegle lub zaraz po utylitarnych i wojskowych. Pierwsze wzmianki pochodzą z Finlandii gdzie narodziła się narciarska rywalizacja. Ten stan rzeczy utrzymywał się jednak tylko w Skandynawii, gdzie posiadanie nart było naturalne, a ich użytkowanie było codziennością. Dopiero w XIX wieku rozpoczęto organizowanie zawodów sportowych. Początkowo uczestniczyli w nich tylko wojskowi, zawody ogólnodostępne odbyły się w roku 1842 w Norwegii. W XIX wieku w Skandynawii nastąpił rozkwit narciarstwa. Zawody były połączeniem zjazdu, podbiegu oraz skoków na nieoznaczonej trasie. Już wtedy rozpoczęło się kształtowanie poszczególnych stylów i technik jazdy. Rosnące zainteresowanie wymusiło zarysowanie dyscypliny narciarstwa takich jak biegi, skoki oraz konkurencje zjazdowe. 

Duże zasługi w propagowaniu narciarstwa ma Fridtjof Nansen, norweski badacz i odkrywca, który w 1888 roku przeszedł na nartach Grenlandię. Opisał on barwnie swoje przygody co przyczyniło się do wzrostu zainteresowania nartami. Jego postrzeganie narciarstwa opierało się na eksploracji nowych ziem oraz gór przy użyciu nart. 

Kolejną ważną postacią w historii narciarstwa był Matthias Zdarsky, prekursor narciarstwa na terenie Austrii. Położył on nacisk na umiejętności techniczne umożliwiające zjazd w dół dolin. W 1896 roku wydał on podręcznik zawierający podstawy nauczania oraz opis techniki alpejskich. Grono entuzjastów narciarstwa stawało się coraz większe i wymagało stworzenia organizacji, stąd liczne kluby i towarzystwa powstające pod koniec XIX wieku. W 1909 roku zwołano I Międzynarodowe Zgromadzenie Narciarskie w Oslo, a rok później I Międzynarodowy Kongres Narciarski, pełniący funkcje federacji do wybuchu I wojny światowej. Po blisko 20 letniej przerwie spowodowanej działaniami wojennymi w 1922 roku w Sztokholmie zebrał się MKN. Wnioski po zakończeniu przedstawiały się następująco przyjęto regulamin narciarski oraz koncepcje wprowadzenia narciarstwa do programu Igrzysk Olimpijskich. Skutkiem tego był wzrost atrakcyjności narciarstwa. Historyczne wydarzenie miało miejsce w Chamonix w 1924 roku gdzie powołano do życia Międzynarodową Federacje Narciarstwa (FIS). Federacja miała za zadanie organizacje zawodów (od 1938 roku rozgrywane są Mistrzostwa Świata) oraz regulacjami technicznymi odnośnie stylu jazdy.

 Krokiem milowym w rozpowszechnieniu narciarstwa na masową skalę było rozegranie pierwszych Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1924 we Francji w alpejskiej miejscowości Chamonix. Rozegrano tylko konkurencje klasyczne: bieg, skoki narciarskie oraz kombinację norweską. Nowe dyscypliny narciarstwa wprowadzono na IV ZIO w Garmisch - Partenkirchen były to konkurencje alpejskie zjazd oraz slalom. Zawody sportowe i działalność mediów wpłynęły na popularności narciarstwa jako sposobu spędzania czasu na świeżym powietrzu. Rosnące zainteresowanie nartami zaowocowało powstaniem szkół zajmujących się nauką jazdy na nartach w regioniealpejskim. II Wojna Światowa na kilka lat zahamowała dalszy rozwój sportu i imprez narciarskich. Kolejne igrzyska przynosiły stopniowe wprowadzanie nowych dyscyplin do programu ZIO. Ważnym elementem w rozwoju dzisiejszego narciarstwa była organizacja Kongresów AISE (Międzynarodowy Związek Nauczycieli Narciarstwa). Kongresy zostały uznane za forum wymiany doświadczeń oraz sposobu jazdy na nartach. Oprócz rozważań teoretycznych, demonstrowano nowe trendy. Poruszano aspekty techniczne i metodyczne, dążące do ujednolicenia stylów jazdy. Kongresy organizowano co 2 -3 lata. Odbyło się 17 spotkań AISE. Kolejnym przełomem w historii narciarstwa, znacząco wpływającym na obraz obecnego stanu rzeczy był rok 1967 kiedy to zainicjowano rozgrywanie Pucharu Światu w konkurencjach alpejskich, w roku 1977 w konkurencjach biegowych, a od 1980 roku w skokach narciarskich. 

Od tego momentu można datować profesjonalny rozwój narciarstwa oraz zwiększenie jego widowiskowości. Największą role w tym procesie odegrały media pokazujące zawody. Z racji zaangażowania dużych środków finansowych w organizacje Pucharu Świata, położono znaczny nacisk na rozwój badań dotyczących technologii produkcji sprzętu oraz pracy treningowej. Wszystko to miało zapewnić sukces zawodników co wiązało się oczywiście z zwiększonym zyskiem firm sponsorujących – producentów sprzętu. Zabiegi te stworzyły cały rynek funkcjonujący wokół narciarstwa. Stroje, akcesoria, wyjazdy turystyczne oraz wszystko inne co wiąże się z narciarstwem.